⁵ เป็นเพราะความโง่เขลาของข้าพเจ้า
    บาดแผลจึงเน่า และส่งกลิ่นเหม็น
⁶ ข้าพเจ้าทิ้งตัวลงราบกับพื้น
    และไม่ว่าข้าพเจ้าจะย่างก้าวไปที่ใด
    ก็มีแต่ความเศร้าหมองตลอดวันเวลา
⁷ ด้วยว่าบั้นเอวข้าพเจ้าปวดแสบปวดร้อน
    และเนื้อหนังข้าพเจ้าไม่อยู่ในสภาพปกติ
⁸ ข้าพเจ้าหมดเรี่ยวแรงและสิ้นหวังเป็นที่สุด
    ข้าพเจ้าคร่ำครวญด้วยความร้าวรานใจ

⁹ โอ พระผู้เป็นเจ้า พระองค์ทราบทุกสิ่งที่ข้าพเจ้าต้องการ
    เสียงถอนหายใจของข้าพเจ้าไม่อาจซ่อนเร้นจากพระองค์ได้
¹⁰ ใจข้าพเจ้าสั่นระริก ข้าพเจ้าอ่อนกำลังลงมาก
    และประกายตาของข้าพเจ้าก็สูญหายไปด้วย
¹¹ บรรดาเพื่อนและมิตรสหายหลีกลี้ข้าพเจ้าไปเพราะภัยพิบัติ
    พวกเพื่อนบ้านก็เลี่ยงหนีจากข้าพเจ้า
¹² พวกที่ตามล่าชีวิตข้าพเจ้าวางกับดัก
    ส่วนพวกที่ต้องการทำให้ข้าพเจ้าเจ็บปวดก็ขู่ว่าจะทำให้ข้าพเจ้าวอดวาย
    พวกเขาวางแผนต่อต้านข้าพเจ้าตลอดวันเวลา

¹³ แต่ข้าพเจ้าเป็นเหมือนคนหูหนวก
    ข้าพเจ้าไม่ได้ยิน เป็นอย่างคนใบ้ที่ไม่เปิดปาก
¹⁴ ข้าพเจ้าเป็นเช่นคนที่ไม่ได้ยิน
    และมีปากที่ไร้การตอบโต้
¹⁵ โอ พระผู้เป็นเจ้า ข้าพเจ้ารอคอยพระองค์
    พระองค์จะตอบ โอ พระผู้เป็นเจ้า พระเจ้าของข้าพเจ้า
¹⁶ เพราะข้าพเจ้ากล่าวไว้ว่า “อย่าปล่อยให้พวกเขาสมน้ำหน้าข้าพเจ้าด้วยใจยินดี
    พวกเขาหยามน้ำหน้าข้าพเจ้าเวลาเท้าข้าพเจ้าเพลี่ยงพล้ำ”

¹⁷ ด้วยว่า ข้าพเจ้ากำลังจะล้มลง
    และข้าพเจ้าเผชิญความเจ็บปวดอยู่ตลอดเวลา
¹⁸ ข้าพเจ้าสารภาพความชั่วของตัวเอง
    และเป็นทุกข์เรื่องบาปของข้าพเจ้า
¹⁹ พวกที่เป็นศัตรูข้าพเจ้าโดยไร้สาเหตุมีกำลังมาก
    และคนที่เกลียดชังข้าพเจ้าอย่างผิดๆ ก็มีจำนวนมาก
²⁰ บรรดาผู้ตอบสนองความดีของข้าพเจ้าด้วยความชั่ว
    เป็นศัตรูข้าพเจ้า
    เพราะข้าพเจ้าพยายามทำความดี

²¹ โอ พระผู้เป็นเจ้า อย่าทอดทิ้งข้าพเจ้าไป พระเจ้าของข้าพเจ้า
    อย่าอยู่ห่างไปจากข้าพเจ้าเลย
²² โปรดช่วยข้าพเจ้าโดยเร็ว
    โอ พระผู้เป็นเจ้า ผู้ช่วยให้รอดพ้นของข้าพเจ้า