² บรรดาบุตรผู้มีคุณค่าแห่งศิโยน
    ซึ่งครั้งหนึ่งมีค่าเช่นน้ำหนักทองคำ
แต่บัดนี้นับว่าเป็นดั่งหม้อดิน
    งานฝีมือของช่างปั้นหม้อ

³ แม้หมาในก็ยังให้นมลูก
    ของมันเอง
แต่ประชาชนของข้าพเจ้ากลายเป็นคนไร้หัวใจ
    ดั่งนกกระจอกเทศในถิ่นทุรกันดาร

⁴ ลิ้นของทารกผนึกกับขากรรไกร
    เพราะกระหายน้ำ
เด็กๆ ขออาหารกิน
    แต่ไม่มีใครให้อาหารแก่พวกเขา

⁵ บรรดาผู้ที่ครั้งหนึ่งเคยรับประทานของเอร็ดอร่อย
    กลับต้องนอนตายที่ถนน
บรรดาผู้ที่ได้รับการเลี้ยงดูอย่างหรูหรา
    บัดนี้นอนอยู่บนกองขี้เถ้า

⁶ ประชาชนของข้าพเจ้าถูกลงโทษ
    หนักยิ่งกว่าเมืองโสโดม
ซึ่งถูกถล่มลงในพริบตา
    โดยไม่ได้รับความช่วยเหลือสักนิด

⁷ บรรดาผู้สูงศักดิ์ของพวกเขาเคยบริสุทธิ์ยิ่งกว่าหิมะ
    ขาวยิ่งกว่าน้ำนม
ร่างกายของพวกเขาเคยแข็งแกร่งยิ่งกว่าหินปะการัง
    รูปลักษณ์ของเขาเหมือนกับนิลสีคราม

⁸ แต่บัดนี้พวกเขาดำยิ่งกว่าขี้เขม่า
    นอนที่ถนนโดยไม่มีใครจำเขาได้
ผิวหนังของพวกเขาแห้งเหี่ยวหุ้มกระดูก
    แห้งอย่างกับกิ่งไม้

⁹ พวกที่ถูกดาบฟันตายยังจะดีกว่า
    พวกที่ตายเพราะความหิว
ต่างอ่อนระโหยโรยแรง
    เพราะขาดอาหารจากไร่นา

¹⁰ บรรดาผู้หญิงที่มีเมตตา
    ได้ต้มแกงเนื้อลูกๆ ของนางเอง
เพื่อกินเป็นอาหาร
    ในเวลาที่ธิดาของประชาชนของข้าพเจ้าพินาศ

¹¹ พระผู้เป็นเจ้ากระหน่ำการลงโทษสุดเหวี่ยง
    พระองค์หลั่งความกริ้วอันร้อนแรง
และพระองค์ให้เพลิงไฟลุกโพลงในศิโยน
    ซึ่งเผาผลาญจนถึงฐานราก

¹² บรรดากษัตริย์ของแผ่นดินโลก
    และผู้อยู่อาศัยในโลกไม่เชื่อเลยว่า
ปรปักษ์หรือศัตรูจะสามารถผ่าน
    เข้าประตูเมืองของเยรูซาเล็มได้

¹³ แต่มันก็เกิดขึ้นเพราะบาปของบรรดาผู้เผยคำกล่าว
    และความชั่วของบรรดาปุโรหิตของเมือง
พวกเขาทำให้บรรดาผู้มีความชอบธรรม
    เลือดนองกลางเมือง

¹⁴ พวกเขาต้องเดินคลำไปตามถนน
    เหมือนคนตาบอด
เนื้อตัวเปื้อนเลือดมาก
    จนไม่มีใครกล้าแตะต้องเสื้อผ้าของพวกเขา

¹⁵ ประชาชนตะโกนร้องต่อพวกเขาว่า
    “ออกไป พวกท่านมีมลทิน
    ออกไป ออกไป อย่าแตะต้องตัวเรา”
เมื่อพวกเขาเดินหนีไป
    ประชาชนพูดในท่ามกลางบรรดาประชาชาติว่า
    “พวกเขาจะอยู่ที่นี่ไม่ได้อีกต่อไป”

¹⁶ พระผู้เป็นเจ้าทำให้พวกเขากระจัดกระจายกันออกไป
    พระองค์ไม่คุ้มครองดูแลพวกเขาอีกต่อไป
บรรดาปุโรหิตไม่ได้รับเกียรติ
    ไม่มีใครสนใจบรรดาผู้นำ

¹⁷ พวกเราคอยมองหาความช่วยเหลือ
    โดยไร้ประโยชน์
พวกเราเฝ้ามองประชาชาติหนึ่งที่หอคอย
    ซึ่งก็ไม่อาจช่วยเราให้รอดได้

¹⁸ พวกเขาจับตาดูพวกเราทุกฝีก้าว
    พวกเราไม่อาจเดินที่ถนนของเรา
เราใกล้จุดจบแล้ว มีชีวิตเหลืออยู่เพียงไม่กี่วัน
    เพราะถึงจุดจบแล้ว

¹⁹ บรรดาผู้ที่ตามล่าพวกเรา
    ปราดเปรียวยิ่งกว่านกอินทรีในท้องฟ้า
พวกเขาตามไล่พวกเราที่เทือกเขา
    และดักซุ่มรอเราในถิ่นทุรกันดาร

²⁰ ผู้ที่พระผู้เป็นเจ้าเจิม^[a] ซึ่งเป็นลมหายใจของพวกเรา
    ถูกจับด้วยกับดักของพวกเขา
พวกเราพูดกันว่า เราจะมีชีวิตอยู่ท่ามกลางบรรดาประชาชาติได้
    ก็ด้วยร่มเงาของท่าน

²¹ โอ ธิดาแห่งเอโดม ผู้อาศัยอยู่ในแผ่นดินของอูสเอ๋ย
    ยินดีและดีใจไปเถอะ
การลงโทษจะมาถึงท่านเช่นกัน
    ท่านจะเมามายและจะเปลือยเปล่า^[b]

²² โอ ธิดาแห่งศิโยนเอ๋ย การลงโทษที่มีต่อท่านจะสิ้นสุดลง
    พระองค์จะไม่ทำให้การลี้ภัยของท่านยาวนาน
แต่ธิดาแห่งเอโดมเอ๋ย พระองค์จะลงโทษความชั่วของท่าน
    และบาปของท่านจะถูกเปิดเผย