Dzieje Apostolskie 2

Słowo Życia

Przyjście Ducha Świętego

2 Kilka dni później nadeszło święto Pięćdziesiątnicy. Wszyscy wierzący znowu byli razem w tym samym miejscu. ² Nagle dał się słyszeć z nieba szum jakby potężnego huraganu, który wypełnił cały dom. ³ Ukazały się im także jakby języki ognia, które się rozdzieliły i osiadły na każdym z nich. ⁴ Wszyscy zostali wtedy napełnieni Duchem Świętym i zaczęli mówić obcymi im językami, zgodnie z wolą Ducha.

⁵ W tym czasie przebywali w Jerozolimie pobożni Żydzi, pochodzący z wielu różnych krajów świata. ⁶ Gdy usłyszeli hałas, tłumnie zbiegli się i stanęli oszołomieni. Każdy z nich słyszał bowiem, jak uczniowie mówią w ich własnym języku.

⁷ —Jak to możliwe?—dziwili się. —Przecież wszyscy ci ludzie pochodzą z Galilei? ⁸ Dlaczego więc słyszymy swój własny język, język kraju, w którym się urodziliśmy? ⁹ Partowie, Medowie i Elamici, mieszkańcy Mezopotamii, Judei, Kapadocji, Pontu, Azji, ¹⁰ Frygii, Pamfilii, Egiptu, mieszkańcy Libii z okolic Cyreny, przybysze z Rzymu (zarówno Żydzi, jak i poganie nawróceni na judaizm), ¹¹ Kreteńczycy i Arabowie—wszyscy słyszymy, jak mówią w naszych ojczystych językach o wielkich dziełach Boga!

¹² Oszołomieni i zdezorientowani pytali siebie nawzajem:

—Co to może znaczyć?

¹³ —Upili się niedojrzałym winem—drwili jednak niektórzy.

Piotr przemawia do tłumu

¹⁴ Wtedy wystąpił Piotr z pozostałymi jedenastoma apostołami i zawołał do zebranych:

—Posłuchajcie mnie uważnie mieszkańcy Jerozolimy i wszyscy przybysze! ¹⁵ Ci ludzie nie są pijani, jak niektórzy podejrzewają. Jest przecież dopiero dziewiąta rano! ¹⁶ To, co widzicie, zostało przed wiekami zapowiedziane przez proroka Joela:

²² Posłuchajcie mnie, Izraelici!—kontynuował Piotr. —Bóg w oczywisty sposób udzielił poparcia Jezusowi z Nazaretu, przez którego uczynił wśród was wielkie cuda i znaki, o czym doskonale wiecie. ²³ Zgodnie ze swoim odwiecznym zamiarem i postanowieniem pozwolił, aby Jezus został wam wydany przez bezbożnych Rzymian. A wy przybiliście Go do krzyża i zamordowaliście! ²⁴ Bóg jednak wyrwał Go z rąk śmierci i ożywił, gdyż śmierć nie mogła Go pokonać. ²⁵ Już król Dawid zapowiedział to, mówiąc:

²⁹ Przyjaciele!—mówił Piotr. —Mogę to wam otwarcie przypomnieć, że król Dawid umarł, miał pogrzeb, a jego grób po dziś dzień się tu znajduje. ³⁰ Był jednak prorokiem i pamiętał, że Bóg złożył mu przysięgę, obiecując królewski tron jego potomkowi. ³¹ Gdy więc zobaczył przyszłe zmartwychwstanie Mesjasza, przepowiedział, że nie pozostanie On w grobie, a Jego ciało nie ulegnie rozkładowi. ³² My wszyscy jesteśmy świadkami tego, że to właśnie Jezusa Bóg wskrzesił z martwych. ³³ Wyróżniony przez Boga najwyższą w niebie godnością, wypełnił obietnicę Ojca i posłał Ducha Świętego. To Jego cudowne działanie teraz widzicie i słyszycie. ³⁴ I chociaż Dawid nie był w niebie, to jednak powiedział:

³⁶ Niech więc to będzie jasne dla całego Izraela—dodał Piotr—że Jezusa, którego wy ukrzyżowaliście, Bóg uczynił Panem i Mesjaszem!

³⁷ Słowa te tak wstrząsnęły słuchaczami, że zapytali Piotra i pozostałych apostołów:

—Przyjaciele! Co w takim razie mamy zrobić?

³⁸ —Opamiętać się—odrzekł Piotr—i dać się zanurzyć w wodzie w imię Jezusa Chrystusa, na znak uwolnienia od grzechów. Wtedy otrzymacie dar Ducha Świętego, ³⁹ bo został On obiecany właśnie wam i waszym dzieciom, a nawet poganom—wszystkim, których wezwie Pan, nasz Bóg!

⁴⁰ I długo jeszcze Piotr mówił do nich, wzywając:

—Ratujcie się przez Bożym sądem, który spadnie na to złe pokolenie.

⁴¹ Ci, którzy dzięki słowom Piotra uwierzyli w Jezusa, zostali ochrzczeni. I tego dnia przyłączyło się do grupy wierzących około trzech tysięcy osób.

Wspólnota wierzących

⁴² Z oddaniem trzymali się oni nauki apostołów, żyli we wspólnocie, dzielili się chlebem i razem modlili się. ⁴³ Mieszkańcy miasta odczuwali lęk, ponieważ apostołowie czynili wiele cudów. ⁴⁴ Natomiast wszyscy wierzący przebywali razem i dzielili się tym, co mieli. ⁴⁵ Często sprzedawali swoje posiadłości i wspomagali innych wierzących, w zależności od potrzeb. ⁴⁶ Byli jednomyślni i codziennie zbierali się w świątyni. W domach zaś dzielili się chlebem i z radością oraz otwartością spożywali wspólnie posiłki. ⁴⁷ W tym wszystkim oddawali chwałę Bogu i cieszyli się dobrą opinią ze strony innych mieszkańców. Pan zaś sprawiał, że codziennie nowi ludzie przyjmowali zbawienie i przyłączali się do wspólnoty.