1 Margir hafa tekið sér fyrir hendur að rekja sögu þeirra viðburða, er gjörst hafa meðal vor,

² samkvæmt því, sem oss hafa flutt þeir menn, er frá öndverðu voru sjónarvottar og þjónar orðsins.

³ Nú hef ég athugað kostgæfilega allt þetta frá upphafi og réð því einnig af að rita samfellda sögu fyrir þig, göfugi Þeófílus,

⁴ svo að þú megir ganga úr skugga um sannindi þeirra frásagna, sem þú hefur fræðst um.

⁵ Á dögum Heródesar, konungs í Júdeu, var uppi prestur nokkur að nafni Sakaría, af sveit Abía. Kona hans var og af ætt Arons og hét Elísabet.

⁶ Þau voru bæði réttlát fyrir Guði og lifðu vammlaus eftir öllum boðum og ákvæðum Drottins.

⁷ En þau áttu ekki barn, því að Elísabet var óbyrja, og bæði voru þau hnigin að aldri.

⁸ En svo bar við, er röðin kom að sveit hans og hann var að gegna þjónustu fyrir Guði,

⁹ að það féll í hans hlut, samkvæmt venju prestdómsins, að ganga inn í musteri Drottins og fórna reykelsi.

¹⁰ En allur fólksfjöldinn var fyrir utan á bæn, meðan reykelsisfórnin var færð.

¹¹ Birtist honum þá engill Drottins, sem stóð hægra megin við reykelsisaltarið.

¹² Sakaría varð hverft við sýn þessa, og ótta sló á hann.

¹³ En engillinn sagði við hann: "Óttast þú eigi, Sakaría, því bæn þín er heyrð. Elísabet kona þín mun fæða þér son, og þú skalt láta hann heita Jóhannes.

¹⁴ Og þér mun veitast gleði og fögnuður, og margir munu gleðjast vegna fæðingar hans.

¹⁵ Því að hann mun verða mikill í augliti Drottins. Aldrei mun hann drekka vín né áfengan drykk, en fyllast heilögum anda þegar frá móðurlífi.

¹⁶ Og mörgum af Ísraels sonum mun hann snúa til Drottins, Guðs þeirra.

¹⁷ Og hann mun ganga fyrir honum í anda og krafti Elía til að snúa hjörtum feðra til barna og óhlýðnum til hugarfars réttlátra og búa Drottni altygjaðan lýð."

¹⁸ Sakaría sagði við engilinn: "Af hverju get ég vitað þetta? Ég er gamall og kona mín hnigin að aldri."

¹⁹ En engillinn svaraði honum: "Ég er Gabríel, sem stend frammi fyrir Guði, ég var sendur til að tala við þig og flytja þér þessa gleðifregn.

²⁰ Og þú munt verða mállaus og ekki geta talað til þess dags, er þetta kemur fram, vegna þess að þú trúðir ekki orðum mínum, en þau munu rætast á sínum tíma."

²¹ Og fólkið beið eftir Sakaría og undraðist, hve honum dvaldist í musterinu.

²² En er hann kom út, gat hann ekki talað við þá, og skildu þeir, að hann hafði séð sýn í musterinu. Hann gaf þeim bendingar og var mállaus áfram.

²³ Og er þjónustudagar hans voru liðnir, fór hann heim til sín.

²⁴ En eftir þessa daga varð Elísabet kona hans þunguð, og hún leyndi sér í fimm mánuði og sagði:

²⁵ "Þannig hefur Drottinn gjört við mig, er hann leit til mín að afmá hneisu mína í augum manna."

²⁶ En á sjötta mánuði var Gabríel engill sendur frá Guði til borgar í Galíleu, sem heitir Nasaret,

²⁷ til meyjar, er var föstnuð manni, sem Jósef hét, af ætt Davíðs, en mærin hét María.

²⁸ Og engillinn kom inn til hennar og sagði: "Heil vert þú, sem nýtur náðar Guðs! Drottinn er með þér."

²⁹ En hún varð hrædd við þessi orð og hugleiddi, hvílík þessi kveðja væri.

³⁰ Og engillinn sagði við hana: "Óttast þú eigi, María, því að þú hefur fundið náð hjá Guði.

³¹ Þú munt þunguð verða og son ala, og þú skalt láta hann heita JESÚ.

³² Hann mun verða mikill og kallaður sonur hins hæsta. Drottinn Guð mun gefa honum hásæti Davíðs föður hans,

³³ og hann mun ríkja yfir ætt Jakobs að eilífu, og á ríki hans mun enginn endir verða."

³⁴ Þá sagði María við engilinn: "Hvernig má þetta verða, þar eð ég hef ekki karlmanns kennt?"

³⁵ Og engillinn sagði við hana: "Heilagur andi mun koma yfir þig og kraftur hins hæsta mun yfirskyggja þig. Fyrir því mun og barnið verða kallað heilagt, sonur Guðs.

³⁶ Elísabet, frændkona þín, er einnig orðin þunguð að syni í elli sinni, og þetta er sjötti mánuður hennar, sem kölluð var óbyrja,

³⁷ en Guði er enginn hlutur um megn."

³⁸ Þá sagði María: "Sjá, ég er ambátt Drottins. Verði mér eftir orðum þínum." Og engillinn fór burt frá henni.

³⁹ En á þeim dögum tók María sig upp og fór með flýti til borgar nokkurrar í fjallbyggðum Júda.

⁴⁰ Hún kom inn í hús Sakaría og heilsaði Elísabetu.

⁴¹ Þá varð það, þegar Elísabet heyrði kveðju Maríu, að barnið tók viðbragð í lífi hennar, og Elísabet fylltist heilögum anda

⁴² og hrópaði hárri röddu: "Blessuð ert þú meðal kvenna og blessaður ávöxtur lífs þíns.

⁴³ Hvaðan kemur mér þetta, að móðir Drottins míns kemur til mín?

⁴⁴ Þegar kveðja þín hljómaði í eyrum mér, tók barnið viðbragð af gleði í lífi mínu.

⁴⁵ Sæl er hún, sem trúði því, að rætast mundi það, sem sagt var við hana frá Drottni."

⁴⁶ Og María sagði: Önd mín miklar Drottin,

⁴⁷ og andi minn gleðst í Guði, frelsara mínum.

⁴⁸ Því að hann hefur litið til ambáttar sinnar í smæð hennar, héðan af munu allar kynslóðir mig sæla segja.

⁴⁹ Því að mikla hluti hefur hinn voldugi við mig gjört, og heilagt er nafn hans.

⁵⁰ Miskunn hans við þá, er óttast hann, varir frá kyni til kyns.

⁵¹ Máttarverk hefur hann unnið með armi sínum og drembilátum í hug og hjarta hefur hann tvístrað.

⁵² Valdhöfum hefur hann steypt af stóli og upp hafið smælingja,

⁵³ hungraða hefur hann fyllt gæðum, en látið ríka tómhenta frá sér fara.

⁵⁴ Hann hefur minnst miskunnar sinnar og tekið að sér Ísrael, þjón sinn,

⁵⁵ eins og hann talaði til feðra vorra, við Abraham og niðja hans ævinlega.

⁵⁶ En María dvaldist hjá henni hér um bil þrjá mánuði og sneri síðan heim til sín.

⁵⁷ Nú kom sá tími, að Elísabet skyldi verða léttari, og ól hún son.

⁵⁸ Og nágrannar hennar og ættmenn heyrðu, hversu mikla miskunn Drottinn hafði auðsýnt henni, og samfögnuðu henni.

⁵⁹ Á áttunda degi komu þeir að umskera sveininn, og vildu þeir láta hann heita Sakaría í höfuðið á föður sínum.

⁶⁰ Þá mælti móðir hans: "Eigi skal hann svo heita, heldur Jóhannes."

⁶¹ En þeir sögðu við hana: "Enginn er í ætt þinni, sem heitir því nafni."

⁶² Bentu þeir þá föður hans, að hann léti þá vita, hvað sveinninn skyldi heita.

⁶³ Hann bað um spjald og reit: "Jóhannes er nafn hans," og urðu þeir allir undrandi.

⁶⁴ Jafnskjótt laukst upp munnur hans og tunga, og hann fór að tala og lofaði Guð.

⁶⁵ En ótta sló á alla nágranna þeirra og þótti þessi atburður miklum tíðindum sæta í allri fjallbyggð Júdeu.

⁶⁶ Og allir, sem þetta heyrðu, festu það í huga sér og sögðu: "Hvað mun barn þetta verða?" Því að hönd Drottins var með honum.

⁶⁷ En Sakaría faðir hans fylltist heilögum anda og mælti af spámannlegri andagift:

⁶⁸ Lofaður sé Drottinn, Guð Ísraels, því að hann hefur vitjað lýðs síns og búið honum lausn.

⁶⁹ Hann hefur reist oss horn hjálpræðis í húsi Davíðs þjóns síns,

⁷⁰ eins og hann talaði fyrir munn sinna heilögu spámanna frá öndverðu,

⁷¹ frelsun frá óvinum vorum og úr höndum allra, er hata oss.

⁷² Hann hefur auðsýnt feðrum vorum miskunn og minnst síns heilaga sáttmála,

⁷³ þess eiðs, er hann sór Abraham föður vorum

⁷⁴ að hrífa oss úr höndum óvina og veita oss að þjóna sér óttalaust

⁷⁵ í heilagleik og réttlæti fyrir augum hans alla daga vora.

⁷⁶ Og þú, sveinn! munt nefndur verða spámaður hins hæsta, því að þú munt ganga fyrir Drottni að greiða vegu hans

⁷⁷ og veita lýð hans þekkingu á hjálpræðinu, sem er fyrirgefning synda þeirra.

⁷⁸ Þessu veldur hjartans miskunn Guðs vors. Hún lætur upp renna sól af hæðum að vitja vor

⁷⁹ og lýsa þeim, sem sitja í myrkri og skugga dauðans, og beina fótum vorum á friðar veg.

⁸⁰ En sveinninn óx og varð þróttmikill í anda. Hann dvaldist í óbyggðum til þess dags, er hann skyldi koma fram fyrir Ísrael.