Mateusz 20

Nowe Przymierze

Przypowieść o robotnikach w winnicy

20 Królestwo Niebios przypomina bowiem pewnego gospodarza, który wyszedł wczesnym rankiem wynająć robotników do swojej winnicy. ² Uzgodnił z nimi stawkę — denar za dzień — i posłał do pracy.

³ Następnie wyszedł o dziewiątej i zobaczył innych, stojących bezczynnie na rynku. ⁴ Idźcie i wy do winnicy — powiedział — a ja wam sprawiedliwie zapłacę. ⁵ I oni poszli. Potem wyszedł jeszcze w południe i około piętnastej. Postąpił podobnie.

⁶ Gdy wyszedł o siedemnastej,^[a] zastał również czekających na pracę. Dlaczego tu bezczynnie stoicie cały dzień? — zapytał.

⁷ Nikt nas nie wynajął — odpowiedzieli.

On na to: Idźcie i wy do winnicy.

⁸ Z nastaniem wieczoru właściciel winnicy polecił swojemu zarządcy: Zwołaj robotników i wypłać im dniówkę. Zacznij od ostatnich, a zakończ na pierwszych. ⁹ Podeszli zatem zatrudnieni o siedemnastej i otrzymali po denarze. ¹⁰ Gdy podeszli pierwsi, sądzili, że dostaną więcej, lecz i oni otrzymali po denarze. ¹¹ Po wypłacie zaczęli się burzyć przeciwko gospodarzowi. ¹² Ci ostatni pracowali tylko godzinę — wytykali — a pan potraktował ich na równi z nami, którzy musieliśmy znosić trudy dnia i upał!

¹³ Wtedy gospodarz powiedział jednemu z nich: Nie krzywdzę cię, mój drogi. Czy nie uzgodniliśmy, że dostaniesz denara? ¹⁴ Bierz, co twoje, i idź! Chcę bowiem temu ostatniemu zapłacić tak, jak i tobie. ¹⁵ Czy nie wolno mi z tym, co moje, czynić tego, co chcę? A może krzywym okiem patrzysz na to, że jestem dobry?

¹⁶ W ten sposób ostatni będą pierwszymi, a pierwsi ostatnimi.

Trzecia zapowiedź śmierci

¹⁷ Byli w drodze do Jerozolimy. Jezus wziął Dwunastu na stronę i powiedział: ¹⁸ Niedługo dotrzemy do Jerozolimy. Tam Syn Człowieczy zostanie wydany arcykapłanom i znawcom Prawa. Skażą Go oni na śmierć. ¹⁹ Wydadzą Go też poganom, którzy Go wyśmieją, ubiczują i w końcu ukrzyżują. Lecz On trzeciego dnia zmartwychwstanie.

Prośba matki Jakuba i Jana

²⁰ Wtedy podeszła do Niego matka synów Zebedeusza oraz jej synowie. Pokłoniła Mu się i o coś prosiła. ²¹ Czego sobie życzysz? — zapytał.

Spraw — wyjawiła — aby ci dwaj moi synowie zasiedli w Twoim Królestwie jeden po Twojej prawej, a drugi po lewej stronie.

²² Jezus odpowiedział: Nie wiecie, o co prosicie. Czy możecie pić z kielicha, który Ja mam do wypicia?

Możemy — oświadczyli.

²³ Wprawdzie z mojego kielicha pić będziecie — powiedział — lecz zapewnienie wam miejsca po mojej prawej lub po lewej stronie nie należy do Mnie. Zasiądą na nim ci, którym przygotował je mój Ojciec.

²⁴ Gdy pozostałych dziesięciu uczniów usłyszało o tej rozmowie, oburzyło się na dwóch braci. ²⁵ Wtedy Jezus przywołał ich i powiedział: Wiecie, jak władcy narodów umieją je sobie podporządkować i jak wielcy tego świata potrafią dać im się we znaki. ²⁶ Nie tak ma być pośród was. Kto między wami chciałby stać się wielki, niech postępuje jak służący. ²⁷ I kto między wami chciałby stać na czele, niech będzie jak sługa. ²⁸ Podobnie Syn Człowieczy nie przyszedł, by Mu służono, ale aby służyć i oddać swoje życie na okup za wielu.

Uzdrowienie dwóch niewidomych

²⁹ Kiedy wychodził z Jerycha, podążał za Nim wielki tłum. ³⁰ Gdy dwaj niewidomi, którzy siedzieli przy drodze, usłyszeli, że to Jezus przechodzi, zaczęli wołać: Panie, Synu Dawida, zmiłuj się nad nami!

³¹ Tłum jednak nastawał na nich, chcąc, aby zamilkli.

Lecz oni tym głośniej wołali: Panie, Synu Dawida, zmiłuj się nad nami!

³² Wówczas Jezus przystanął, przywołał ich i zapytał: Co chcecie, abym wam uczynił?

³³ A oni: Panie, prosimy, otwórz nam oczy! ³⁴ Jezus zlitował się nad nimi, dotknął ich oczu, a oni natychmiast odzyskali wzrok i poszli za Nim.