5 Son minn, gef gaum að speki minni, hneig eyra þitt að hyggindum mínum,

² til þess að þú megir varðveita mannvit og varir þínar geymi þekkingu.

³ Því að hunangsseimur drýpur af vörum lauslátrar konu, og gómur hennar er hálli en olía.

⁴ En að síðustu er hún beiskari en malurt, beitt eins og tvíeggjað sverð.

⁵ Fætur hennar ganga niður til dauðans, spor hennar liggja til Heljar.

⁶ Til þess að hún hitti ekki leið lífsins, eru brautir hennar á reiki, og hún veit ekki hvert hún fer.

⁷ Heyrið mig því, synir, og víkið eigi frá orðum munns míns.

⁸ Legg leið þína langt frá henni og kom þú ekki nálægt húsdyrum hennar,

⁹ svo að þú gefir ekki öðrum æskublóma þinn og ár þín grimmum manni,

¹⁰ svo að útlendir menn mettist ekki af eigum þínum og aflafé þitt lendi ekki í annarlegu húsi,

¹¹ og þú andvarpir að lokum, þá er líkami þinn og hold veslast upp,

¹² og segir: "Hversu hefi ég hatað aga og hjarta mitt fyrirlitið umvöndun!

¹³ að ég skyldi ekki hlýða raustu kennara minna og hneigja eyra mitt til þeirra, er fræddu mig!

¹⁴ Við sjálft lá, að ég hefði ratað í mestu ógæfu á miðju dómþingi safnaðarins."

¹⁵ Drekk þú vatn úr vatnsþró þinni og rennandi vatn úr brunni þínum.

¹⁶ Eiga lindir þínar að flóa út á götuna, lækir þínir út á torgin?

¹⁷ Þér einum skulu þær tilheyra og engum óviðkomandi með þér.

¹⁸ Uppspretta þín sé blessuð, og gleð þig yfir festarmey æsku þinnar,

¹⁹ elsku-hindinni, yndis-gemsunni. Brjóst hennar gjöri þig ætíð drukkinn, og ást hennar fjötri þig ævinlega.

²⁰ En hví skyldir þú, son minn, láta léttúðarkonu töfra þig, og faðma barm lauslátrar konu?

²¹ Því að vegir sérhvers manns blasa við Drottni, og allar brautir hans gjörir hann sléttar.

²² Misgjörðir hins óguðlega fanga hann, og hann verður veiddur í snörur synda sinna.

²³ Hann mun deyja vegna skorts á aga og kollsteypast vegna sinnar miklu heimsku.