Psalme 2

Reimer 2001

Dee 2 Psalm

¹ Wuaromm sent dee Natsjoone rosent, un doone nutslooset bedenkje?

² Dee Kjeenije oppe Ead stale sikj jäajenaun; jo, dee Harsche ha toop jeplont jäajent daem Herr Gott un sien Ennjesaulwda, un saje:

³ "Wie woare äare Baunde entwei bräakje, un schmiete äa Jebunjnet fonn onns."

⁴ Dee enne Himels set woat lache; dee Herr Gott woat an spotte.

⁵ Dan woat hee to an räde enn sien Oaja, Hee woat an trubble enn sien Rach.

⁶ Doch ha ekj mien Kjeenijch opp mien heilja Boajch jesat, opp Zion.

⁷ Ekj woa daut aus en Jesats moake, dee Herr Gott säd to mie: "Du best mien Sän, fonndoag sie ekj dien Foda jeworde!"

⁸ Froag mie, un ekj woa die dee Natsjoone jäwe aus dien Oawgoot, un dee wietste Kaunte fonn dee Welt aus dien Habgoot.

⁹ Du woascht dän bräakje met ne Iesestang; du woascht dän to Biete schmattre soo aus en Toppstrikja sien Jefäs.

¹⁰ Nu dan, siet Weis, O Kjeenije, siet ennjeleat, O jie Rejchta oppe Ead;

¹¹ Deent däm Herr Gott met Forjcht; jo, freit junt met Tsetre.

¹² Kusst dän Sän, sest woat hee oajalijch senne, un junt fonn dän Wajch fenijchte wan sien Rach uk bloos en bät aunjestekjt woat. O, dee Säajen fa aul dän dee äa Toofetruehe enn am ha!