โยบ 39

New Thai Version

⁵ ใครให้ลาป่าออกไปอย่างมีอิสระ
    ใครแก้เชือกและปล่อยให้ลาไป
⁶ เราให้ที่ร้างอันแร้นแค้นเป็นบ้านของพวกมัน
    และให้ที่ดินเค็มเป็นที่อาศัย
⁷ มันสบประมาทเสียงอึกทึกในเมือง
    มันไม่ได้ยินเสียงตะโกนของคนคุมสัตว์
⁸ มันเสาะหาอาหารตามภูเขา
    และมันเสาะหาใบหญ้าเขียวชอุ่ม

⁹ โคป่ายอมรับใช้เจ้าหรือ
    มันจะค้างแรมอยู่ที่รางหญ้าของเจ้าหรือ
¹⁰ เจ้าสามารถใช้เชือกผูกโคป่าให้มันไถร่องได้หรือ
    หรือมันจะลากคันไถตามหลังเจ้าไปหรือ
¹¹ เจ้าจะไว้ใจมันได้เพราะกำลังอันมหาศาลของมันหรือ
    เจ้าจะมอบหมายงานหนักของเจ้าไว้กับมันหรือ
¹² เจ้าเชื่อในตัวมันหรือว่ามันจะเก็บเกี่ยวข้าวให้เจ้าได้
    และรวบรวมไปที่ลานนวดข้าวของเจ้าได้

¹³ นกกระจอกเทศโบกสะบัดปีกของมันอย่างร่าเริงใจ
    ปีกและขนของมันเทียบเทียมกับนกกระสาหรือ
¹⁴ เพราะมันวางไข่ไว้ใต้ดิน
    และปล่อยให้ไข่รับความอุ่นจากพื้นดิน
¹⁵ ไม่ได้นึกว่าเท้าอาจจะเหยียบไข่นกแตก
    หรือสัตว์ป่าอาจจะเหยียบย่ำมันก็ได้
¹⁶ แม่นกนั้นโหดร้ายต่อลูกของมันเหมือนว่าไม่ใช่ลูกของมันเอง
    และไม่เสียดายว่ามันเสียแรงไปเปล่าๆ
¹⁷ เป็นเพราะเราทำให้มันลืมปัญญา
    และไม่ได้ให้มันมีสัญชาตญาณ
¹⁸ เวลาที่มันกระพือปีกขณะวิ่งไป
    มันก็หัวเราะเยาะม้ากับคนขี่

¹⁹ เจ้าให้พลังแก่ม้าหรือ
    เจ้าปกคอม้าด้วยขนที่ยาวของมันหรือ
²⁰ เจ้าทำให้มันกระโดดโผไปอย่างตั๊กแตนหรือ
    เสียงดังพรืดๆ ทางจมูกของมันน่าสะพรึงกลัวนัก
²¹ มันยันพื้นดินและโลดขึ้นด้วยกำลังของมัน
    มันวิ่งออกไปผจญสงคราม
²² มันไม่กลัว ไม่ตกใจ
    มันไม่หันหลังให้กับการสู้รบ
²³ บนหลังของมันมีเสียงเขย่าของแล่งธนู
    หอกและหอกซัดวาววับ
²⁴ มันห้อไปด้วยฝีเท้าที่ว่องไว มันคึกและเดือดดาล
    มันยืนนิ่งไม่ได้เมื่อได้ยินเสียงแตรงอน
²⁵ เมื่อเสียงแตรงอนดังขึ้น มันก็ทำเสียง ‘ฮี้’
    มันได้กลิ่นสงครามแต่ไกล
    ผู้นำทัพตะโกนออกคำสั่งเสียงกึกก้อง

²⁶ เป็นเพราะปัญญาของเจ้าหรือที่เหยี่ยวโผบินสูงขึ้น
    และกางปีกออกบินไปทางทิศใต้ได้
²⁷ เป็นเพราะคำบัญชาของเจ้าหรือที่นกอินทรีโผบินขึ้นสู่ท้องฟ้า
    และสร้างรังของมันบนที่สูงสุดได้
²⁸ มันอาศัยและสร้างบ้านของมันบนหินสูง
    ที่ผาหินและที่ปลอดภัย
²⁹ มันสอดส่องหาเหยื่อจากที่นั่น
    มันมองเห็นเหยื่อได้แต่ไกล
³⁰ ลูกๆ ของมันดูดกินเลือด
    และที่ไหนมีร่างที่ถูกฆ่า มันก็อยู่ที่นั่น”