โยบ 7

New Thai Version

⁶ วันเวลาของฉันผ่านรวดเร็วกว่ากระสวยของช่างทอผ้า
    และวันก็สิ้นสุดลงอย่างสิ้นหวัง
⁷ ขอพระองค์ระลึกเถิดว่า ชีวิตของข้าพเจ้าเป็นเพียงลมหายใจ
    ดวงตาของข้าพเจ้าจะไม่มีวันเห็นสิ่งดีๆ อีก
⁸ ดวงตาของพระองค์ที่เห็นข้าพเจ้าจะไม่เห็นข้าพเจ้าอีกต่อไป
    ขณะที่ดวงตาของพระองค์มองดูข้าพเจ้า ข้าพเจ้าก็จะไม่มีชีวิตอีกแล้ว
⁹ ขณะที่เมฆจางและเลือนหายไปฉันใด
    คนที่ลงไปยังแดนคนตายก็จะไม่กลับขึ้นมาฉันนั้น
¹⁰ เขาไม่กลับไปยังบ้านของเขาอีกต่อไป
    ที่ของเขาก็ไม่รู้จักเขาอีกเช่นกัน

¹¹ ฉะนั้น ข้าพเจ้าจะไม่ยั้งปากข้าพเจ้า
    ข้าพเจ้าจะพูดจากความเจ็บปวดรวดร้าวของวิญญาณข้าพเจ้า
    ข้าพเจ้าจะบ่นจากความขมขื่นของจิตวิญญาณข้าพเจ้า
¹² ข้าพเจ้าเป็นทะเลหรือมังกรทะเล
    พระองค์จึงต้องเฝ้าข้าพเจ้าไว้
¹³ เมื่อข้าพเจ้าพูดว่า ‘เตียงของข้าพเจ้าจะปลอบโยนข้าพเจ้า
    ที่เอนกายของข้าพเจ้าจะช่วยทุเลาการพร่ำบ่น’
¹⁴ ครั้นแล้วพระองค์ก็ทำให้ข้าพเจ้ากลัวด้วยความฝัน
    และทำให้ข้าพเจ้าตกใจด้วยภาพนิมิต
¹⁵ ข้าพเจ้าจึงเลือกที่จะให้คนรัดคอตาย
    มากกว่าที่จะยังอยู่ในร่างเช่นนี้
¹⁶ ข้าพเจ้าเกลียดชีวิตของข้าพเจ้า ข้าพเจ้าไม่อยากมีชีวิตอยู่ไปตลอดกาล
    ปล่อยข้าพเจ้าตามลำพังเถิด เพราะชีวิตข้าพเจ้าเป็นเพียงลมหายใจ

¹⁷ มนุษย์เป็นผู้ใด ที่พระองค์เห็นความสำคัญนัก
    และพระองค์ต้องเอาใจใส่ด้วย
¹⁸ พระองค์จึงไปเยี่ยมเขาทุกเช้า
    และทดสอบเขาทุกขณะ
¹⁹ พระองค์จะไม่ละสายตาไปจากข้าพเจ้าบ้างเลย
    หรือจะไม่ปล่อยข้าพเจ้าตามลำพังแม้เพียงเสี้ยววินาทีหรือ
²⁰ ถ้าหากว่าข้าพเจ้ากระทำบาป ข้าพเจ้าส่งผลกระทบต่อพระองค์อย่างไรหรือ
    โอ องค์ผู้เฝ้าดูมนุษย์
ทำไมพระองค์จึงทำให้ข้าพเจ้าเป็นเป้าหมายของพระองค์
    ทำไมข้าพเจ้าจึงกลายเป็นภาระกับพระองค์
²¹ ทำไมพระองค์จึงไม่ยกโทษการล่วงละเมิดของข้าพเจ้า
    และรับเอาบาปของข้าพเจ้าไป
บัดนี้ข้าพเจ้าจะนอนตายบนผงธุลี
    พระองค์จะเสาะหาข้าพเจ้า แต่ข้าพเจ้าจะไม่อยู่แล้ว”